آسمان ها و زمین امشب نورباران است. بر لب عرشیان از شوقِ گل، عشق و سرور جاری است. زمین، گل باران وفضا سرشار از عطر مشک و عود است. شهر مکه، میلاد آخرین سفیر الهی، رسول حق و رحمت را انتظار می کشد؛ آن که نقش نگین انبیا است. ناگاه در این فضای پر از عطر و نور، خداوند دسته گلی را به آمنه عطا نمود و زمین و فلک غرق سرور و شادی شد و ملائکه فوج فوج برای عرض تبریک به زمین آمدند. ما نیز میلاد خجسته و مبارکِ گل خوش بوی آمنه، سراجِ مُنیر و نوربخش دیده افلاکیان و خاکیان را به همه مسلمانان و رهروان راستنیش تبریک می گوییم.

شبی بوالحسن خرقانی نماز می کرد آوازی شنید: که هان

بوالحسن خواهی که آنچه از تو می دانم با خلق بگویم تا

سنگسارت کنند ؟

شیخ گفت: ای بار خدایا خواهی تا آنچه از رحمت تو می دانم و

از کرم تو می بینم با خلق بگویم تا دیگر هیچ کس سجودت

نکند ؟

آوازآمد نه از تو نه ازمن

کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا
« از همان کوچه که سر می‌شکند دیوارش »
باز در حالت مستی گذری بود مرا
رقص زلف سر نی دیدم و با خود گفتم:
بین هفتاد و دو سر کاش سری بود مرا
هیچ پروا دلم از دغدغه‌ی راه نداشت
چون تو ای عشق! اگر همسفری بود مرا
پیشتر زانکه رسد مرگ، بمیری، هنر است
کاش، ای کاش! که روزی هنری بود مرا

شقایق آزاده است و تعلقی ندارد. در دشتهای دور، لابه‌لای سنگها می‌روید

و به آب باران قناعت دارد تا همواره تشنه باشد و بسوزد. داغدار است و گلبرگهای سرخش را

نیز گویا به خون آغشته‌اند.

شهید نیز آزاده است و فارغ، قانع، تشنه، سوخته دل و داغدار و غلطیده در خون...

تقابل عقل و عشق آخرین منزلی است كه سالكین مقصد ولایت را گرفتار می‌كند.

قلم امشب بنویس از دل دلدار به یار

شاید امشب برسد آه دل زار به یار

همه ایام به یاد غم آن یار گذشت

غم ایام مرا بر دل آن یار نگار

قلم امشب بنویسش اشک دو چشمان مرا

شاید از اشک من آن یار بیاید به دیار

این دیار دل من بی رخ سبزش خشکید

باز امشب خبری از رخ آن یار بیار

قلم امشب تو بگو سوز مرا ساز مرا

بس که این ساز بگفت سوز مرا شد بی تار

گفتی آدینه ای آیی سوی دلدار ولی

کاش آدینه بیاید که بیایی به قرار

گر که آدینه رسید و عجلم بار نداد

گر که ناکام شدم از رخ سبز و دل یار

چشم من باز گذار و سوی چشمم ره یار

تا که آن یار بداند که بدم در انتظار…

.. امشب آقا خیلی دلم گرفته
حرف دلم را میدانی؟
هنوز امیدوارم به لطف پروردگار
و درد و دلهایم را
برایت بنویسم و به دست رود بسپارم
انگار خالی میشوم
امشب آقا حالت انفجار دارم
هرچه میگریم خالی نمیشوم
راه گلویم بسته شده
دست خودم نیست
آقا گریه امانم نمیدهد ..
چه کنم ؟ .. از آستانت دور شدم و
سردرگم در گیر و دار و بند دنیا
دنیا وفا نکرد
به وفای دنیا امیدی ندارم ..
فقط به لطف و کرم پروردگار امیدوارم
پذیرایم نیست ..
من ! می دانم !
اگر او مرا به حال خود واگذارد
یک لحظه – حتی یک لحظه – معلوم نیست چه بر سرم آید !؟
……
ای وای امشب چه بر سر دلم آمده ؟
چرا رها نمیشوم ؟
چرا ؟ چرا آسوده ام نمی کنی؟ …
با همه بدی هایم هنوز امیدوارم
و امید یاری دارم ..